“O soido d'a campana
O d'o mosteiro cercano
D'os órganos os acentos
Y-os remores con que, vagos,
D'os monxes van rexordindo
Os rezos por antr'os cráustros;
D'a gaita as tristeiras notas,
Os concertos d'os paxaros
N-as carballeiras sombrisas,
O soave cheiro d'os campos,
As promesas de cariño,
De tenro amor os abrazos...”
Amador Montenegro, Muxenas
Este pasado mes, namentres visitaba a Ribeira Sacra Miñota e coñecía, case que por casualidade, a sinxela pero fermosa paraxe conformada polo Muíño de Tarrío e as ribeiras do Asma, decateime que aínda tiña a obriga de vos ensinar algúns dos máis míticos santuarios que tiven a sorte de coñecer, anos atrás, por antr’estes socalcos de sacro mencía, por antr’estas ribeiras tinguidas de sangue. Nas ribeiras do Sil acharamos os fascinantes mosteiros de Santo Estevo e Santa Cristina, e nas do Miño; o Mosteiro de San Facundo e a Igrexa monacal de San Martiño da Cova.

Nesta fermosa e traballada porta achamos tamén numerosas figuras con formas humanas, vexetais e animais que centrarían toda a nosa atención. Na arquivolta interior puidemos ollar até sete personaxes sentados que portan diferentes obxectos. A meirande parte deles semellan suxeitar instrumentos musicais, nembargantes, un deles posúe unha especie de disco solar. A segunda arquivolta ten dúas baquetas con escocia e recheo de cuñas, a terceira un trenzado e a cuarta un baquetón anelado. A parte exterior do conxunto, adornado con piñas, apóiase en catro pares de columnas con fustes de mármore. Nos chapiteis achamos harpías e dragóns que semellaban trabar as súas propias colas. Os tímpanos son lisos e neles represéntanse un anxo e un demo. Xusto enriba desta porta principal achamos tamén un gardachoivas de arcos que divide en dous a fachada. Os muros laterais deste templo posúen cinco contrafortes unidos entre si por catro arcos de descarga. A pesares de que non puideramos entrar, contan que no interior aínda se conservan retablos con tallas barrocas do século XVII. Foi unha sorte coñecer estoutro importante e senlleiro templo galego da Ribeira Sacra, estoutro recanto onde se mesturan arte, fe, historia e natureza. Abandonamos estas ladeiras ateigadas de adegas, vides e socalcos, i esta impresionante terra de viños, cavilando no pouco que queda xa do vello Mosteiro de Santo Estevo de Ribas de Miño.
1 comentario:
Aló polo 2008 viaxaba a terras monfortinas, e se a viaxe era dende Compostela, disfrutaba da visión desta igrexa como unha rosa de pedra nascida no medio do monte cando cruzaba a ponte baixando de Chantada...
Encantáronme as foto de detalle!
Unha aperta, compañeiro!
Publicar un comentario