xoves, 22 de maio de 2008

A Moa, O Vello Xigante de Pedra


"Outravolta percorro a cidadela ambaxe
en que, ogallá, os coitelos se ceguen coa frialdade
dos estrames. ¡Roubárnolos, sequera, cando a Moa
do Pindo nos pertenza!"
Alexandre Nerium

Na fermosa e pequena vila do Pindo érguese, a 630 metros de altitude, o impresionante e vertical Monte do Pindo, coroado pola Moa, unha paraxe chea de historia e lenda que obsequia de amenceres ó Fin da Terra ó longo dos séculos. A xeomorfoloxía granítico-encarnada é o sinal de identidade e distinción desta zona de angostos i escarpados sendeiros, de covas ateigadas de historia.

De camiño ó cumio da Moa pódense observar innumerábeis piñeiros, loureiros e mesmo carballos ananos, así como carrascas, toxos, xestas e demais vexetación silvestre e autóctona. Pódense atopar, tamén, londras, bestas salvaxes, raposos e multitude de aves rapaces, insectívoras, e como non tamén, os "feros corvos do Xallas" dos que falaba Pondal, deslizándose ceibos co vento ó longo do importante e caudaloso Río Xallas ata a súa gloriosa morte no mar. 

O Monte Pindo arrastra consigo lendas que perviven ó paso do tempo e que lle imprimen a este monte aínda máis misticismo e maxestosidade, como a do rito da fecundidade ou o paso dos celtas e o seu legado. Contan que aló polo século X, un bispo de Iria Flavia dera orde de construir unha fortaleza ó redor deste monte para a súa protección e defensa fronte ós numerosos ataques piratas; e estando habitado pola nobreza galega, foi destruido no ano 1467 polas Revoltas Irmandiñas. Contan tamén que ata non fai moito podíanse albiscar parte dos muros do castelo.

O cumio deste monte, A Moa, é na miña opinión o lugar máis propicio para divisar Fisterra na súa grandeza, na súa plenitude, cun solpor de fondo e somerxíndose na inmensidade do mar. 

luns, 19 de maio de 2008

Viaxe ó corazón da Serra do Caurel


"apeitar para o Cebreiro
polo marcado carreiro
que a neve volve vago.
Encarar o porto incerto
o longo cerengo aberto.
A un lado i autro del
todo o horizonte en vela
os Ancares i o Courel"
Uxío Novoneyra

Este mes coñecemos O Caurel e a súa xente. Visitámolos recunchos feiticeiros que embelecen este fermoso lugar de lugares. Arrecendemos a natureza en plena fotosíntese e observámola vida cotiá dos seus habitantes, os cales seguen a desenrolar a laboura do campo, ó igual que os seus antergos, loitando por manter con vida unha terra case esquecida e altamente castigada polo tempo, a distancia e a diáspora.

Puidemos visitar fermosas aldeas como Vilamor, Seceda, Seoane do Caurel, Céramo, Esperante, A Seara, Mercurín, Froxán, Folgoso, Visuña, e como non, Parada; a vila na que naceu o poeta do Caurel, Uxío Novoneyra. Tamén puidemos visitar paraxes incríbles como a Devesa de Rogueira, O Castro da Torre, As ferrerías, O Castelo do Carbedo, Campodola ou o Taro Branco.

A anecdota máis incríble desta viaxe surxíu en Vilamor, onde nos atopamos a Manolo do Monteiro, coñecido na serra polo alcume de “O Famoso”, e que nos amosou a aldea por tódolos seus recantos coa fin de que lle mercásemos un tarro de mel das súas colmeas. Estaba namorado da azafata Nelly Fernandez, do xa finado concurso “Supermartes” da Televisión de Galicia, e tiña unha pena moi grande: non ter xuntado nunca o atrevemento de conquistar unha muller. Este veciño de Vilamor contounos que fora moi amigo de Uxío Novoneyra, ó cal lle chamaba "O Poeta", e que de novos foran xuntos estudar a Compostela. De non ser por Manolo do Monteiro, non dariamos atopado a fermosa casa desta importantísima personalidade das nosas letras.

O Caurel e a súa xente traballadora merece ser moito máis que un recordo, necesita vida e protección por parte da Administración e de tódolos galegos que amamos a Galiza, a nosa cultura e o noso xeito de vivir.

sábado, 10 de maio de 2008

O Cabo Vilán


"Porque en marzo seica é primavera dende hai séculos
aquí estás, amigo das cerdeiras que son frores 
neste tempo de duro conforto e compadranzas.

Velaí Xoán Xesús soergueito coma un buxo
en canto na buguina da gaita e palitroques
nas maus das tecedeiras do mar de Camariñas"
Xosé Vazquez Pintor

É un dos cabos máis agrestes da costa galega. Ergueito a 125 metros con respecto ó nivel do mar, mantén unha loita infinda coa ferocidade que caracteriza a este mar da Costa da Morte. Xusto enriba dos escarpados cantís érguese a torre do faro, dende a que se albisca o desafío entre a creación humana e oposición constante dos elementos; do vento e do mar.

Este Cabo foi testemuña de innumerábeis naufraxios. Entre eles cabe destacar o do Serpent (1890), un navío inglés que tiña Serra Leoa como destino e no cal perderon a vida 172 tripulantes. Os corpos aparecidos foron soterrados enfronte ó mar e moi preto do Vilán, nun encrave coñecido como O cemiterio dos ingleses.

Tamén cabe destacar as vilas costeiras de Camelle (imprescinbible visitar o Museo do Alemán e coñecer a impresionante obra artístico-natural de Manfred Gnädinger) e Arou, atopándose moi preto do Cabo Vilán e pertencentes, tamén, ó Concello de Camariñas. Estas fermosas vilas representan perfectamente o modo de vida da Costa da Morte, misturando a faena das redes coa arte do encaixe, ou como diría Modesto Fraga: Ese traballo inxel de remendar nas redes do encaixe máis absurdo”.

Un saúdo ó pobo de Camariñas, e en especial á xente de Camelle, da cal sempre gardarei un grato recordo.

venres, 2 de maio de 2008

Aló onde remata o mundo...



Xa o dicía Miro Villar, e a el vai dedicada a primeira entrada deste espazo que pretende rescatar do esquecemento os lugares máis senlleros deste noso país:

"Que lonxe fica o mundo dende o Cabo Fisterra"

Comezo este longo camiño pendurando unha imaxe dende as pedras do Monte Facho, no Cabo Fisterra, terra que me viu nacer e que nunca me deixou de impresionar. O perfecto final físico para milleiros de peregrinos e inevitable punto de partida de mariñeiros cada xornada.

Para min será o comezo dun longo camiño, dunha leda travesía sen fin na que tratarei de retratar os meirandes segredos que agocha este noso chan galiciano, este noso verdescente país.

Eiquí, dende os máis occidentais confíns da vella Europa, dende o Finis Terrae, dende a fin do Camiño e o comezo do Atlántico, despregámolas velas e comezamos a navegar!