venres, 22 de maio de 2009

A Cidade de Viveiro


A Cris Blanco

"¿Déixasme qu´aquí solo
Á as áugas lles dirixa os meus acentos,
É non vés ao meu colo
Fartarme de contentos,
É amante aproveitar estes momentos?

Desd´aquí vexo os mares
Serenos, estenderse alá no ceo;
Oio d´aquí os cantares
Da pillara fugáz, d´o merlo feo;
Pero o teu seno lindo
Non o vexo, meu bén, qu´estas durmindo"

Nicomedes Pastor-Díaz, Alborada

A Mariña non sería o mesmo sen a identidade que lle aporta a costeira cidade de Viveiro. A súa ría nace coa desembocadura do río Landro en augas cantábricas para conformar outra fermosa paraxe das Rías Altas. A Ponte da Misericordia (S. XV) é, dende antano, a alfombra vermella da señorial Porta de Carlos V, que data de 1548 para mostrá-la historia que esta vila nobre agocha, así como para dar entrada ó casco antigo da cidade e á Praza Maior. Nesta praza fica Nicomedes Pastor-Díaz (1811-1863) cunha pluma e un papiro nas mans. Considerado por moitos, o príncipe do romanticismo hispánico. En 1891 María Cristina de Habsburgo concede á vila o título de cidade. A parada na Praia de Covas é obrigada por entenderse como a propia Praia de Viveiro e testemuñar naufraxios como o da fragata Sta. María Magdalena e o Palomo, deixando uns cincocentos mortos. Os seus 1380 metros de areais constitúen un viveiro natural de ameixas, navallas e outras especies. A súa branca e fina area é todo un atractivo turístico nas épocas do estío. Longo porvír á Cidade de Viveiro e a toda a Mariña!

mércores, 6 de maio de 2009

O Famoso Manolo do Monteiro



"Terras outas e soias!
Serras longas mouras!
Eu son esta coor de soedá
Ancares soñados co lonxe!
Penas de Marco de Meio Mundo en ringuileira do
Candedo ás Moás!
Alto da Lucenza Formigueiros Montouto Pía-Páxaro
Tesos cumes do Courel! Pobos probes
Ardidos de tristura mouros de queimados!
Lor ruxindo polo val pecho!
Ucedo e ucedo!
Fontiñas outas
penedos
carrozos escuros
fragas agros soutos e devesas! Labregos e pastoras
que soio vistes
istes tesos e máis estes vales!
Aturula a curuxa e canta o cuco
Medindo o tempo quedo que se para na cor e tornándose
Contra un ven cravarse no sitio onde máis se sinte!

Serra aberta"
Uxío Novoneyra, o poeta do Caurel

Os mellores solpores da serra adoecen nos escachados vidros dos fogares de Vilamor, na labrega Serra do Caurel. As casas orfas que conforman este lugar agonizan co silenzo que albergan os seus muros. De costas ó sol e baixo a sombra das boinas que acollen os anos, os veciños da aldea perseguiron coa ollada que altera a monotonía os nosos pasos. O mudo silenzo de Vilamor morre cando as chocas das leiteiras vacas do Monteiro comezan a resoar de camiño á cuadra, logo dun farturento pasto na serra aberta. Quen lles marca o camiño, vara en man, non é outro que Manolo do Monteiro, O Famoso. Este bo e xeneroso labrego, amosounos as casas esquecidas e os fogares doutros días. Falounos da dura partida dos máis novos ás cidades e da solitaria vida na serra.


Abréuno-las portas da súa casa coa hospitalidade marcada no sorriso para falarnos da amizade que compartía co Poeta, Uxío Novoneyra, así como da mala sorte que tivo en amores. Según él; por falta de atrevemento. Semella que o contraditorio destino quixo que este veciño de Vilamor non coñecese o amor, pero si a lenda da súa vila. Quizáis o seu destino ficaba en Vilamor para ser parte dos labregos […] que soio vistes istes tesos e máis estes vales…, ou para dar vida ás silenciosas rúas de Vilamor. O Famoso, como é coñecido na aldea, foi sacristán e labrego dende ben novo. Vende mel, castañas e augardente, e de seguro que non pasa desapercibido para aqueles viaxeiros que se achegan ata Vilamor. Boa sorte a Manolo do Monteiro e a tódolos labregos galegos!