"No Pazo Desolado cain follas sen vento: aves lonxanas que pechan
os ollos e volven durmir"
Cesáreo Sánchez
Mergullámonos na historia ó chegar a Mariñán, -inmersos no Concello de Bergondo-, i en concreto na Quinta de Bergondo, máis coñecido por Pazo de Mariñán, unha xoia da nobreza galega. Por moitos é coñecido tamén como a Casa de Láncara, en referencia ó seu último propietario, Xerardo Bermúdez de Castro e Suárez de Deza. Pero este privilexiado fogar, que fica á beira da Ría de Betanzos dos Cabaleiros, comezou sendo unha torre defensiva a carón do curso do Mandeo e creada aló pola Idade Media da man de Gómez Pérez das Mariñas. O paso do tempo foi trocando a finalidade e o estilo construtivo desta vella fortaleza, que durante os séculos XVII e XVIII, foise transformando nun pazo residencial da alta sociedade da época e adquire a estrutura en forma de "U" que ten na actualidade. En definitiva, unha vella fortaleza convertida en pazo nobiliario.
Na actualidade, o pazo conta con numerosos elementos barrocos e neoclásicos que aportan unha certa distinción con respecto a outros moitos pazos galegos, é o caso da Capela en honor a San Roque, que data do século XV e fundada por Constanza das Mariñas, ou dos rostros pétreos que abundan e vixían as fermosas escalinatas e dos que se cre que poden ser criados, administradores, ou mesmo bustos de iconografía indioamericana. Non menos distintivo é o parterre de buxo que engalana o xardín principal ou as diversas fontes e especies arbóreas que aquí fican dende antano, como é o caso de eucaliptos xigantescos, cipreses, palmeiras ou camelias. Tamén cabe sinalar o seu impoñente pombal e as súas marabillosas vistas á Ría de Betanzos. Trala morte do Señor de Láncara en 1936 sen deixar descendencia, o pazo pasou a mans da Deputación da Coruña, e no 1972 foi declarado Conxunto Histórico-Artístico. Agora todos podemos percorrer os xardíns franceses do pazo e ollar a súa privilexiada paisaxe, pois o legado de Mariñán abrangue a tódolos galegos.
Na actualidade, o pazo conta con numerosos elementos barrocos e neoclásicos que aportan unha certa distinción con respecto a outros moitos pazos galegos, é o caso da Capela en honor a San Roque, que data do século XV e fundada por Constanza das Mariñas, ou dos rostros pétreos que abundan e vixían as fermosas escalinatas e dos que se cre que poden ser criados, administradores, ou mesmo bustos de iconografía indioamericana. Non menos distintivo é o parterre de buxo que engalana o xardín principal ou as diversas fontes e especies arbóreas que aquí fican dende antano, como é o caso de eucaliptos xigantescos, cipreses, palmeiras ou camelias. Tamén cabe sinalar o seu impoñente pombal e as súas marabillosas vistas á Ría de Betanzos. Trala morte do Señor de Láncara en 1936 sen deixar descendencia, o pazo pasou a mans da Deputación da Coruña, e no 1972 foi declarado Conxunto Histórico-Artístico. Agora todos podemos percorrer os xardíns franceses do pazo e ollar a súa privilexiada paisaxe, pois o legado de Mariñán abrangue a tódolos galegos.