martes, 9 de febreiro de 2010

Cheira a Cocido nas terras do Deza



"Arrimei o pote ô lume
Con augua para quentar.
Mentras escarabellaba
Na cinza, vin relumbrar
Un ichavo d'a fertuna...
¡Miña Vir e d'o Pilar!
Correndiño, correndiño
O fun en sal á empregar,
Mais contenta qu'un-has pascoas
Volvin á port'á pechar,
E n'a miña horta pequena
Un-has coles fun catar.
Con un pouco d'unto vello
Qu'o ben soupen aforrar,
E c'a fariñiña munda,
a tiña para cear.
Fi en un caldo de groria
Que me soupo, que la mar,
Fi en un bolo d'o pote
Qu'era cousa d'envidiar;
Despois qu'o tiven comido,
Volvin de novo á rezar;
E despois qu'houven rezado
Pu en á roupa á secar,
Que non tiña fio en oito
D'haber tanto me mollar,
N'antramentras me secaba
Pu enme logo á cantar
Para que m'oiran
En tod'ó lugar:
Meu lar, meu fogar,
Cantas onciñas
D'ouro me vals"

Rosalía de Castro, Follas novas

Recende a cocido entre as rúas de Lalín, coma un etéreo arume propio dos teitos labregos, coma unha tradición insustituíbelmente familiar. As rúas, aquí en Lalín, comparten espazo cos porcos da terra, a materia prima máis anterga. Esta semana a festa está garantida nas terras do Deza, onde non somentes se pode degustar o cocido galego, senón os innumerables produtos cos que sempre nos agasalla a nosa vella terra; patacas, grelos, chourizos, fabas e, por suposto, as mellores carnes galegas. A sabedoría, o amor e a paciencia son as mellores ferramentas para preparar un bo plato de cocido. O Castro de Goiás e Donramiro fican como a testemuña e tesouro xeracional que dan fe da historia da vila. O nome de Lalín procede de Lalino; era un colono do Conde do Deza que posuía as terras onde logo se erixiu o Mosteiro de San Martiño de Lalín de Arriba. Que non morran as mans que alentan o mellor cocido galego!