domingo, 13 de novembro de 2011

Cudillero, anfiteatro cantábrico e mariñeiro


"Y al cabo nada debo si no hay pesca prendo fuego,
me salgo al mar y quemo hasta el último aparejo,
que carguen a su espalda y su conciencia un hombre menos,
hoy siete de febrero, sello y firmo en Cudillero".
Víctor Manuel

Cansados de atravesar fronteiras e sendas veciñas, decidimos facer parada e tomar folgos nun encrave único e, sen dúbida, un dos lugares máis impresionantes de Principado de Asturies; o singular pobo mariñeiro de Cudillero, ou como dirían os astures; CuideiruEste lugar recibe o nome de anfiteatro pola disposición das súas casas, que simulan ficar penduradas nun monumental palco cara ó mar e á praza do mesmo. Todas elas, pintadas de distintas cores pero todas unidas entre si nun intricado labirinto de estreitas rúas e escalonadas fachadas, unas por riba das outras nun conxunto variopinto de vivendas que semellan non querer perderse ningún detalle da función. Inundado de brisa cantábrica, esta vila é un bule-bule de veciños, coñecidos como pixuetos, e visitantes, artistas ou bohemios que se mergullan entre as súas rúas na busca da mellor instantánea e do mellor recuncho onde inspirarse e deterse cada pouco a ollar, sinxelamente, a propia vida deste lugar. O Faro de Cudillero completa a fantástica estampa marítima que se avista dende calquera fiestra das incontables fachadas deste pintoresco anfiteatro. Non é xusto falar destas terras astures sen citar á fermosísima Praia do Silencio, no mesmo concello e á cal é case imposible acceder se non é camiñando. Sorprenden os seus cantís e o seu nome; Silencio. Quizais pola súa inaccesibilidade ou pola soidade que habita nesta praia a maior parte do ano. Prometo volver a pisar o escenario mariñeiro de Cudillero!


Ningún comentario: