"No Pazo acenden-se luces
co silencio recollido dos vosos ollos
e bailan espantallos co ouro e as medallas
que antonte lles entregastes
con sorriso de cartaz"
Lois Diéguez
O Pazo de Meirás ergueuse a finais do século XIX da man da escritora e Condesa Emilia Pardo Bazán na parroquia de San Martiño de Meirás, no Concello de Sada. Foi na Terraza desta fermosa vila onde me contaron a historia dun antigo edificio que destruiron os franceses durante a Guerra de Independencia e que pertencía dende o século XVI ós Patiño de Bergondo e, por enlaces matrimoniais, tamén ós Pardo de Lama, devanceiros da escritora coruñesa, Emilia Pardo Bazán. Ela foi quen dou orde de construír este pazo en 1893 para pasar tempadas e albergar xuntanzas con diversos escritores entre os que cabe destacar a figura de Unamuno. O seu pazo estaba composto por tres torres desiguais e unha capela na que casou a propia escritora. Tamén contaba cunha biblioteca que se situaba na Torre da Quimera, a máis grande das tres torres, onde a Condesa, con frecuencia, escribía os seus artigos. A historia cambiou trala morte de Emilia Pardo Bazán, un 12 de maio de 1921, pois o Pazo tentouse doar pola familia á Compañía de Xesús para que se destinase ó noviciado. As condicións postas polas herdeiras non foron aceptadas e foi entón cando as autoridades franquistas da Coruña, lideradas por unha comisión que trataba de buscar un agasallo á altura do indesexable ditador Francisco Franco, ameazaron e extorsionaron ós veciños ata que conseguiron arrebatar por unhas cantas pesetas o Pazo ó pobo de Meirás. A historia máis recente non foi quen de cambiar nada entre eses muros nos que o finadísimo xeneral pasaba as súas estadías de verán. Na actualidade, tamén é a residencia de verán da neta do ditador. É o Pazo da discordia que ten que ser devolto a Meirás e a tódolos galegos axiña. Que nunca se esquezan que o Pazo, gústelles ou non, é de Meirás.
Ningún comentario:
Publicar un comentario