“O canistrel de méstos lumiares
que na serã calada se derrama,
todo luz, todo ouro, todo flama,
enveja de sol-pores e de mares,
prelúdio é dos pálidos luares
com que na noite a praia se recama,
em tanto a onda em paxião ama e desama,
envolveita nas névoas tutelares...
Ria de Arousa, grávida de côres,
serêa dos atlânticos amores
que acarinhache a minha infância ingela,
fai-me un recanto no argacento colo,
um sártego onde durma ao teu arrolo
no mais esquivo côm da tua orela!”
Fermín Bouza Brei, Seitura
Nos seus mellores días este faro estivo atendido por dous torreiros e viviría distintas reformas, pero a finais do século pasado pecharía as súas portas. Mais non sería de xeito definitivo, pois dende fai uns anos alberga un restaurante cunhas privilexiadas vistas sobre desta rica e fermosa Ría de Arousa, e o máis importante; polas noites segue a alumear este mar ateigado de bateas. Sentei a carón do tolete de ‘Sandrita’, unha dorna que semellaba agardala subida da marea para volver a deitar o seu corpo de madeiros nobres sobre do prácido leito do mar. Dende alí, acariñado por un ar mariñeiro e preguizoso, ancoraría o meu canso e triste ollar no branco refulxir do areal de Sualaxe, na forza e liberdade que semellaba emerxer do mar a través dunha manada de cabalos maxinados, nunha “Ria de Arousa, grávida de côres” que me arrolaría unha fría tarde de inverno, que me ensinaría os seus máis fermosos segredos, que chamaría por min sen eu sabelo e me convidaría a soñar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario