O Muíño de mareas de As Aceñas

“A terra coberta de orballo. A maré baixa espella 
ao camiñante. Os muíños de maré a moer os marelos 
do millo e a flor do mar. Nas ruínas, a noite da memória é auga
sedenta. Entre os muros derrubados caen gotas de ceo
cando é transparente o Infinito, alonxado polo vento”
Cesáreo Sánchez, A escrita do silencio

Agardei a que o sol tivese a ben brindarme unha tregua na voraz batalla da monótona e húmida invernía pra secalo cariz das borraxeiras, pra censuralas doces bágoas das pingueiras e desertar dos musgos por un día. Que saberá o inverno da alegría que se agocha no inocente soño dun que agoira da súa paz os ardentes solpores dunha illa, arrolada polos abalos e devalos da maré, peteirada por bandadas de mazaricos e de píllaras. Que saberán os outonos da paz coa que as dornas adormecen no leito do mar, que saberán das marismas onde as garzas comezan a voar, que saberán da luz que tingue de beleza as prácidas ribeiras desta illa. Retornei ás terras da Arousa para procurala paz da súa Illa, o acougo das súas augas menciñeiras e cristalinas. Detívenme a ollar o meu rostro no calmo espello das augas da Enseada Brava, de costas ás vellas ruínas do Muíño de mareas de As Aceñas.

Esta antiga e pétrea construción de As Aceñas, outro de tantos muíños de mareas do chan galiciano como o de Pozo de Cachón ou o de Cereixo, localízase ó suroeste da Illa de Arousa, nunha paraxe natural protexida dunha beleza realmente indescritible. O vello muíño de mareas de As Aceñas, dende antano, aproveita a preamar e a baixamar desta beira de costa da illa para realizar as súas tarefas de moenda do gran. As augas das preamares van sendo retidas nas presas que arrodean ó muíño, todas elas comunicadas entre si, coa finalidade de garantir un caudal suficiente para realizar a moenda tamén durante as baixamares. Este muíño atesoura tres rodas das cales unha somentes se empregaba para moer o trigo e as outras dúas restantes para a moenda do gran de millo. Nos nosos días preséntase pechado i enmudecido, mais segue a falar da historia da illa, do necesario que chegaría a ser para os antigos habitantes insulares nun tempo no que esta illa verdadeiramente estaba illada. 

Agardei a que o sol tivese a ben brindarme unha ensanguentada batalla no horizonte da illa, un épico final que tingue de ouro e de sangue estas augas mainas e serenas. Que entenderán os chuviosos outonos e os máis fríos invernos da paz e da calma, da ledicia e da harmonía, das cores e da luz. Que entenderán aqueles que non acostuman a durmir entre bateas, aqueles que non adoitan pisala branca e fina area, aqueles que non foron bautizados nunha pía de corais e caramuxas, de argazos e salitre... que saberán aqueles da máxica comuñón de paz e de beleza que se concentra nesta Illa.