O silencio da Arnela do Porto do Son

“Luz de sangue caída no horizonte
do bravo mar: escura pel salgada
a estenderse en escumas polos cons,
(brancos peitos alzados en montañas)
e o roibén nas rompentes
e na area, 
no noso amor tendido sobre a praia. 
Síntese no solpor a maxia antiga,
a luz rubia de pronto na túa ollada
como un aire vermello sobre o mar,
     —ou, Ailux, 
     a da voz enfeitizada—
ese aire a penas sol, de contra a noite, 
onde se calan tódalas palabras”.
Salvador García-Bodaño, Cidade virtual

Fai cousa dun par de meses, namentres percorría o feiticeiro Concello de Porto do Son na procura dalgúns dos máis importantes achados milenarios que atesoura a Península do Barbanza, tiven a sorte de albiscar, a carón mesmo da estrada, un areal que me sorprendeu dobre e gratamente. O primeiro que me chamou a atención foi a beleza mesma da praia, e o segundo o seu nome; Arnela, ó igual ca un dos máis feiticeiros areais da miña Fisterra natal. Esta fermosísima praia localízase no lugar de A Arnela, na parroquia de San Pedro de Baroña, na Ría de Muros e Noia. Detívenme a carón desta Arnela do Porto do Son co fin de esquecerme por un intre do itinerario marcado, da fría folla de ruta que me trouxo até eiquí. Apoieime nunha varanda do pequeno paseo e comecei a ollar detidamente esta praia, esta “escura pel salgada” que ten por horizonte uns “brancos peitos alzados en montañas”. Todo ficaba en paz e silencio nesta praia do Porto do Son, agás o mar, que se mostraba lixeiramente picado. Por antr’as areas desta fermosa praia afloran numerosas rochas que, coma escuras reigames de pedra, semellan descender dende o alto da serra. A silueta do Monte Louro irrompe no horizonte antr’un lene manto de bruma azul; outra sinuosa península que me achega de novo á miña estremeira vila natal. Detívenme a ollar a branca i efémera escuma que xurde, innata, coa furia “do bravío mar”, que se perde cos lunáticos e latexantes devalos das mareas. Non albisquei gaivotas aquela anubrada tarde de inverno, nin pequenos mazaricos na ribeira. Un ar temperado e avelaíño devolveume o celme do salitre, o recendo a marusía, o bafo do mar. Lisquei da Arnela ollando estas rochas enverdecidas polas algas, que cada alborada emerxen da area e se somerxen no mar. Tan somentes achei naquela praia a soidade, a paz e o silencio, o lugar e o momento "onde se calan tódalas palabras". Mais foi todo canto precisaba...