“A Oia pode chegarse por terra e por mar,
por camiños que nunca máis se esquecen,
ben se veña desde Vigo,
ou ben se proceda do Miño Baixo,
deixando ás nósas costas as terras que o río domina,
os socalcos onde coce o albariño,
os piñeirais, os prados e os outeiros, os vales”.
Xosé L. Franco Grande
O fero Atlántico reventaba a súa furia contra os cons da pequeña enseada aquela mañá de 1624. Oa vixías alertan da presenza de experimentados navíos, de orixe descoñecido, que se achegaban ata aquelas terras para saquear a riqueza ben gardada dos monxes. A desesperación extendeuse polos claustros, e somentes quedaba loitar. O vello abade fixo soar as badaladas, rompendo a tranquilidade do vello mosteiro de Santa María a Real de Oia. Os monxes trocaron os seus rezos polos berros de combate, e sacaron os canóns ás ordes de Frei Anselmo, un monxe que noutros tempos fora un curtido capitán nas batallas de Flandres. O mosteiro converteuse entón nunha auténtica batería costeira, que repeleu con éxito o asalto de cinco navíos turcos, que buscaban rapiñar as aldeas da costa de Oia. Dende aquela, os reis comezaron a enviar cargamentos de armas para facer responsables a estes monxes guerreiros de defender o seu imperio feudal. Pero non foi a súa única fazaña. Este mosteiro foi tamén refuxio de fuxidos barcos portugueses e ingleses, que a cambio da protección exercida polos oxidados canóns da abadía, agasaballan ós monxes con novas pezas de artillería.
A riqueza que creou este mosteiro na súa contorna, foi posible grazas á habilidade e sabedoría dos monxes, que coas súas propias mans introduciron a cría do cabalo ceivo, polo que, ademáis de defenderen durante séculos esta costa, tamén se lles pode considerar os precursores da milenaria rapa das bestas.
Pero xa non se escoitan os estoupidos dos canóns, nin os berros de combate dos aguerridos artilleiros da fe. Os pasos dos antigos habitantes xa non resoan polos claustros, os liques invaden sen piedade as vellas pedras, e somentes quedan as lembranzas daquelas vellas batallas. Mais a historia do mosteiro de Oia deixou en herdanza un rico patrimonio artístico, que ten as súas orixes no séculos XI. Cando chegamos ante a súa impoñente fachada renacentista, observamos que olla ó mar con desafío, sempre alerta ante os ataques que hoxe xa non recibe. O seu campanario, érguese sobre a pequeña baía onde os derrubados peiraos fálannos da prosperidade comercial que viviu noutros tempos. No interior, as estancias revelan restos do seu pasado medieval, anacos da antiga prosperidade, da que hoxe somentes quedan frescos ateigados de humidade. Os rexos contrafortes de Santa María a Real de Oia despídennos, entre o mar e a montaña, destas limítrofes terras de viños e combates. Que non morran as lendas de vellas loitas, e de fe!
Ningún comentario:
Publicar un comentario