"Y al cabo nada debo
si no hay pesca prendo fuego,
me salgo al mar y
quemo hasta el último aparejo,
que carguen a su
espalda y su conciencia un hombre menos,
hoy siete de
febrero, sello y firmo en Cudillero".
Víctor Manuel
Cansados de atravesar fronteiras e sendas veciñas, decidimos facer parada e
tomar folgos nun encrave único e, sen dúbida, un dos lugares máis
impresionantes de Principado de Asturies; o singular pobo mariñeiro de Cudillero,
ou como dirían os astures; Cuideiru. Este lugar recibe o nome de anfiteatro pola disposición das súas casas, que
simulan ficar penduradas nun monumental palco cara ó mar e á praza do mesmo.
Todas elas, pintadas de distintas cores pero todas unidas entre si nun
intricado labirinto de estreitas rúas e escalonadas fachadas, unas por riba das
outras nun conxunto variopinto de vivendas que semellan non querer perderse
ningún detalle da función. Inundado de brisa cantábrica, esta vila é un
bule-bule de veciños, coñecidos como pixuetos,
e visitantes, artistas ou bohemios que se mergullan entre as súas rúas na busca
da mellor instantánea e do mellor recuncho onde inspirarse e deterse cada pouco
a ollar, sinxelamente, a propia vida deste lugar. O Faro de Cudillero completa
a fantástica estampa marítima que se avista dende calquera fiestra das
incontables fachadas deste pintoresco anfiteatro. Non é xusto falar destas terras astures sen citar á fermosísima Praia do
Silencio, no mesmo concello e á cal é case imposible acceder se non é camiñando.
Sorprenden os seus cantís e o seu nome; Silencio. Quizais pola súa
inaccesibilidade ou pola soidade que habita nesta praia a maior parte do ano. Prometo volver a
pisar o escenario mariñeiro de Cudillero!
Ningún comentario:
Publicar un comentario