xoves, 24 de novembro de 2011

Dolmen de Axeitos, vestixio primitivo


"Ay! Cando funguen os ventos
nas polas do castañal
xa non ruxirán as armas
qu'alí tiñan nosos pais...!
Donde fixemos fogueiras
os carrascos nacerán,
e no dolmen en que'ibámos
de noite a sacrificar,
criáranse herbas e toxos
y-os mouchos aniñarán...
Cobrirán silvas y-adreiras
as pedras do noso lar,
e sobr'as mámoas dos mortos
xente allea pasará"
Arcebispo Lago

Achegámonos ós antergos tesouros que a historia nos foi agasallando ó longo dos séculos, silenciosos lugares que nos falan dos comezos e dos finais, da vida e da morte, das fortalezas e das debilidades. Un claro exemplo é o vestixio da Pedra do Mouro, por todos coñecido como Dolmen de Axeitos, e que conta xa cuns case seis mil anos. Antigamente, estaba soterrado nun outeiro formado por rochas e terra coñecido como mámoa, que contaría tamén cun corredor radial que suporía un acceso á cámara.
Esta xoia do neolítico, afincada nas terras do Concello de Ribeira, resístese a desaparecer e loita por ensinarnos a súa pendurada anta e as verticais laxas que o conforman, impresionantes menhires acoitelados dende tempos inmemoriais nestas terras para exercer de leito mortuorio de primitivos defuntos dende o 4000 a.C. Pouco sabemos da vida naqueles tempos, mais sorprende o dominio que o home galaico tiña para construír estes dolmens de xigantescas pedras, toda unha mestría que herdamos deles e, máis posteriormente, tamén dos romanos. Legados que fican condenados a vivir por sempre e para sempre, mergullados e agochados en centos de recunchos do noso pequeno país, tesouros que debemos seguir protexendo. Baixo a sombra da anta do Mouro e a súa feiticeira carballeira, decidimos liscar para non perturbar a maxia que neste lugar se percibe. Boa sorte pois, Dolmen de Axeitos!

Ningún comentario: