"É no íntre en que a terra, para se durmir, vaille virando as costas á luz e o fume das tellas, mesto e leitoso, vaise esparexendo no fondo do val. Non é cousa de outro mundo pinta-lo que ven os ollos, que serán comestos polos vermes; pero na paisaxe hai máis cousas que fitar, pois naquel muíño cantareiro dous namorados danse o primeiro bico e naquel pazo do castiñeiro seco ouvean os cans"
Alfonso R. Castelao, Cousas
Botamos a andar na Costa da Égoa ata adentrarnos no sombrío Val de Barcia e seguir o curso do Barcés, o río que flanquexa o impoñente Monte Xalo e que discurre nas vertentes das Travesas e Mesón do Bento. Cumprimos o Roteiro Mariñán que surca as terras de Hérves, Salgueiros, Batán, Chamoso e Monte Meán. Tres pazos e dúas igrexas custodian este verxel no que a auga da vida nutre as terras, e dende antano, proporciona a enerxía necesaria para moer a fariña do pan máis literal e imprescindible. Os muíños están presentes ó longo da xeografía galega e a maioría fican esquecidos e asolagados polas edras; nembargantes, outros tiveron a sorte de ser reconstruídos e ver mellorada a súa imaxe, como é o caso de Verdes, Toba ou máis recentemente, os Batáns de Mosquetín. O val de Barcia e a súa xente non esqueceron os seus muíños e crearon un museu onde as construcións máis vellas conviven cos avances do século pasado; é o caso da construción de pozos e da aparición do cemento. Este fermoso lugar é a Costa da Égoa, e aquí botamos a andar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario