"Hoxe é víspera de San Xoán, arrecende a colo de nai, cantanos grilos e o vento morno trainos de lonxe o son dun bombardino. Mañán lavarémonos con herbas arrecendentes".
Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, Cousas
Esta pasada noite de meigas, na beira atlántica da Coruña, os fachos do San Xoán voltaron a alumear o mar. Xa pasou a noite meiga, na que se avivaron as chamas ante o ardente solpor da víspera de San Xoán e baixo a sombra impoñente da Torre da Crunia, a do Faro máis vello. A enseada do Orzán semellaba o berce do inferno e o seu mar, o traizoeiro espello da lúa. As meigas espallábanse entre o fume e os máis atrevidos brincaban ceibando desexos sobre as cacharelas. Pasada a media noite, as muxenas danzaban co vento do mar e a lendaria comuñón daba paso á festa. A praia infestada de fachos era un chan de brasas e sardiñas; a maxia de San Xoán escomezaba a cobrar vida. Coma sempre, ó chegar o día, a resaca dos máis fieis aclarouse con auga de herbas arrecendentes e o xovial horizonte da enseada dounos os bos días. Moitos son os que, nesta cidade, opinan que esta vella costume, esta víspera pasaxeira, debería, canto menos, ser constituída como unha festividade local. Eu, coma eses moitos coruñeses, tamén apoio esta lóxica inquedanza, pois a vella lumerada ven acompañándonos ó longo dos nosos días, alentando as nosas lareiras e propiciando os contos e lendas que aportan un especial misterio ó noso pasado. E nesta cidade case ninguén se resiste a perder esta obrigada cita de brebaxes, meigas e lume, sobretodo lume. Pois que se recoñeza dunha vez a festividade local desta anterga cita!
Ningún comentario:
Publicar un comentario