Lucus Augusti. A Cidade Romana

"Choro —acaso poda viaxar o pranto
desde a ribeira máis fonda do Miño
até a Fisterra agachada pola brétema—.
Choro cara ás nosas bufardas
de miséria tranquila encumiadas na Muralla,
cara á Catedral de adormecente susurro;
choro para as sombras invernais do Cuartel,
para os montes suavemente ondeados
que asoman timidamente
por tras da Porta de Santiago"
Lois Diéguez

Hoc hic misterium fidei firmiter profitemur

As parellas comezan a percorrelo plácido adarve, a meditar na constatación física e obxectiva do paso secular, a ollar dende a altitude os horizontes dos vixías, os campanarios da catedral da Virxe dos Ollos Grandes ou a Capela de San Froilán, e a velar polos fatigados i enloitados teitos de lousa dos fogares sen vida. O ceo de Lucus comeza a arder e a tinguir de nostalxia as históricas murallas que cercan e dividen, pero comparten e transmiten o respecto pola pegada histórica na vida que aínda habita dentro desta cidade romanizada. Lucus Augusti nace entre os anos 26 e 12 denantes de Cristo e o seu nome alude a Lugh; deus pancéltico do cal se poden atopar mostras en moitos panteóns celtas, e ó Emperador César Augusto, quen ordeou a Paulo Fabio Máximo a construción desta cidade e da súa muralla; que data do ano 13 denantes de Cristo, consta de dez portas e atesoura máis de dous quilómetros de lonxitude. É a muralla romana mellor conservada da Península Ibérica, e aló polo ano 2.000 foi declarada Patrimonio da Humanidade pola Unesco. Isto demostra, unha vez máis, o importantísimo patrimonio histórico que tanto nos distingue e nos custodia, aportando unha meritoria identidade ao noso país e mostrando as orixes dunha cultura, dunha fala e do legado que, coma galegos, temos a obriga de respectar, protexer e coidar. As rúas da fortificada cidade son, na actualidade, un núcleo cheo de vida, historia e transeúntes. Longa vida á cidade de Lucus!.