Vai de morto quen non foi de vivo

"Camiño, camiño branco
Non sey para dónde vás,
Mais cada vez que te ve o
Qui era podert'andar.
Xa collas para Santiago,
xa collas para ó Portal,
xa en San Andrés te deteñas,
xa chegues á San Cidrán,
xa, en fin, te perdas... ¿quén sabe
En donde? ¡qué mais me dá!"
Rosalía de Castro

De fronte ó mar, agóchase o místico lugar de Santo Andrés de Teixido. Esta fermosa aldea de corenta e nove habitantes resístese a morrer no esquecemento, e comparte co visitante a súa fe i espranzas. As herbiñas de namorar, os sanandresiños, a fonte dos tres canos ou os cruceiros, fan de San Andrés, un punto importante de peregrinación. As pequenas e brancas casas de pedra imprimen un sentimento de sosego e as súas estreitas rúas fican percorridas por romeiros que, dende lonxe ou preto, camiñan ata San Andrés. Resulta estraño e sorprendente ver a contraposición da terra e do mar tan de preto, facendo de San Andrés unha pequena aldea mergullada nun val e pendurada duns dos cantís máis altos de Europa continental. A súa situación facía de Santo Andrés un lugar de complexo acceso para os romeiros, e por este motivo foi coñecido como “Santo Andrés de Lonxe” ou “Santo Andrés do Cabo do Mundo”. O lugar é húmido, polo tanto conserva unha inmensa e admirable riqueza ecolóxica. É importante, tamén, visitalo Miradoiro de Vixía de Herbeira, a uns aproximados 600 metros de altitude, e dende o cal podemos observar unha espléndida panorámica dos cantís nos que se localiza o Santo Andrés. De camiño, ben seguro atoparemos cabalos e bestas salvaxes, así como gando pastando ceibo; e poderedes observar tamén, na mesma Capelada, un dos parques eólicos máis importantes de Galicia. O camiño é a obriga para visitar o singular e feiticeiro Santo Andrés de Teixido, para ollar o mar dende un recuncho distinto e para esquecer as presas alén do Cabo do Mundo.