"Verbi gratia:
Santa Tegra,
O Neixón,
Borneiro,
Viladonga
Denantes de que condes,
emperadores,
xefes,
reis,
caudillos,
triparan as vellísimas
chairas da nosa Terra,
metendo lume ás xestas e á poalla,
ao melro e á cerdeira,
deixándonos a patria tolleita, esnaquizada,
sementada de Arousa a Pedrafita
dunha baza borralla, dunha brétema
enchoupando os nosos corazóns calcificados
sen azos
para o latexo
sen mans
para encetaren un anaco de queixo, unha cunca de viño,
sen forzas
para a seitura e a vendima:
fermoso como un doncel
era este mundo".
Vítor Vaqueiro
Durante os séculos II e V despois de Cristo, as rúas, foxos, murallas e construcións deste xacemento eran habitadas polos castrexos e galaico-romanos de forma duradeira. As súas murallas conforman unha croa central e o seu privilexiado estado de conservación fai deste castro un encrave perfecto para coñecer a evolución castrexa, xa que neste asentamento acháronse importantísimas probas de grandísimo valor histórico, dende xoias como torques de ouro ou aneis, ata apeiros de traballo, broches, compases e cerámicas. Este encrave está situado no concello lugués de Castro de Rei, ó nordés das chairegas terras galegas e moi preto da Serra de Meira. Todo un tesouro arqueolóxico que conta cun museo que alberga toda a información e unha xenerosa cantidade de achados. A día de hoxe é un dos castros máis importantes do chan galego e unha escola da nosa máis antiga historia tardorromana. É reconfortante pensar na cantidade de castros, construcións orixinarias e primitivas que de maior ou menor tamaño, mal ou ben conservados, radican en calquera recuncho das bretemosas terras dos bos e xenerosos. Que non morra a lenda da vella acrópolis de Viladonga!
Ningún comentario:
Publicar un comentario