sábado, 17 de setembro de 2016

O esquecido Castelo do Cardeal


“O dragón amarelo resollou, iracundo.
En castigo estas veigas, castelos e devesas
serán de agora en diante e para sempre fundo
de magos e señores. Non arrisques promesas
porque hai que evitalas no alto deste cume
moita alma no corpo, na lingua moito lume”
Miguel Anxo Mouriño, Versos primos

Xa facía tempo que tiña ganas de coñecer un recuncho do concello coruñés de Corcubión que me tiña un chisco intrigado. Dende pequeno sempre escoitara falar dun castelo perdido na costa de Corcubión, unha fortaleza coñecida como o Castelo do Cardeal que ficaría ben preto da miña Fisterra natal, mais que pola súa desapercibida localización ou por simple descoñecemento nunca denantes tivera a oportunidade de visitar e coñecer. Unha calorosa mañá do pasado mes de xullo, con case trinta primaveras, internaríame á fin nos montes e ribeiras dun Corcubión descoñecido para min ca fin de achar aquel castelo tantas veces maxinado, -aquel recordo naufragado na infancia, ancorado na inocencia, varado na nenez-; ca fin de darlle vida e facelo real. 


O Castelo do Cardeal é unha “descoñecida” fortaleza da segunda metade do século XVIII que se comezaría a construír baixo a dirección de La Ferrieri e que rematarían Francisco Llovet e Carlos Lemaur. Localízase na Punta Pión, entre o Areal de Quenxe e o Cabo Cee, onde se sitúa o pequeno Faro de Corcubión, ante a grandeza do seu mar, da súa ría, ante a presenza dos seus cons, das súas illas, das Lobeiras esquecidas entre brétema, silencio e marusías. Esta fortaleza, descoñecida para moitos, é unha propiedade privada, de aí que resulte complexo coñecela en plenitude; ollala de preto, naufragar nos seus segredos e recunchos ou internarnos nos seus recintos interiores. 


A historia do Castelo do Cardeal nace da estratéxica localización do Porto de Corcubión, que dende antano foi unha parada obrigada para aquelas embarcacións que se dirixían cara o Norte de Europa ou cara o Mediterráneo. O porto de Corcubión era un recuncho de abrigo nas noites máis feras e bretemosas da sempre bravía e asasina costa de Fisterra; o averno salgado dos confíns da terra. Mais poida que por mor da dureza e da crueldade da costa asasina de Fisterra, este abeiro de augas sosegadas que é a Ría de Corcubión sería ó longo da súa historia unha propicia antesala para a incursión de todo tipo de piratas que rematarían saqueando as vilas do interior. 


Durante o século XVII, logo de moitas incursións e moitos saqueos, comezarían a erixirse tres fortificacións nesta Ría de Corcubión ca fin de vixiala e protexela de máis asaltos; o Castelo do Príncipe na parroquia ceense da Ameixenda, o Castelo de San Carlos en Fisterra e este Castelo do Cardeal en Corcubión. O Castelo do Príncipe e este do Cardeal fican enfronte un do outro, separados somentes polo mar. Conta a lenda que antano existía unha longa e xigantesca cadea que unía ámbalas dúas fortificacións, e que cando era tensada impedía o paso de calquera tipo de embarcación. 


Contan tamén que esta fortaleza de Corcubión atesouraba unha ducia de canóns e tiña unha capacidade para albergar un cento de homes. Hoxe esta histórica e descoñecida fortaleza semella pasar desapercibida, silenciada e até esquecida. As súas portas fican pechadas ó público, ó igual que a do Príncipe; a súa fortaleza irmá. Coma se aquelas lendarias e rexas cadeas que antano protexían a ría dos intrusos, agora arrodeasen de cipreses e foresta, de distancia e silencio os seus muros, apresando as súas portas e cancelas, afastándoas do mundo. 


Foi unha sorte coñecer esta fortaleza tantas veces maxinada, arrodeada de árbores, de xestas, de maleza, presa do silencio máis inadvertido; viva somentes na delicada lembranza dos máis vellos... ou quén sabe se até no maxín dalgún soñador e inocente meniño. 

mércores, 14 de setembro de 2016

Rumbo a Ons


“A Illa de Ons
preñada do mar
durmiuse no berce
qu’avala o luar”
Luís Amado Carballo, O Galo

Pouco tempo despois de ter o enorme privilexio de navegar até as Illas Cíes para coñecer aquel importantísimo arquipélago galego e gozar dunha xornada realmente sorprendente e inesquecible, regresaría de novo até outro peirao pontevedrés, desta volta ó de Sanxenxo, para coller rumbo cara outra importantísima illa que conforma o paradisíaco Parque Nacional das Illas Atlánticas. Os nosos billetes tiñan agora como destino a solitaria e feiticeira Illa de Ons, outro verxel atlántico de gran sona que fica habitado dende antano por unha comunidade de xentes afeitas ó silencio e ás reixas do mar, afeitas a nacer e morrer neste anaco de mundo afastado do ruído e da luz continental. Ons é a principal illa dun pequeno arquipélago, conformado tamén pola illa de Onza e outros illotes, que se localiza ás portas da Ría de Pontevedra. Para estoutra máxica e atlántica viaxe contaría coa inestimable compaña da miña prezada amiga Asun. 


Aquela morna e neboenta mañá de verán, un preguiceiro domingo calquera do finado mes de agosto, partiriamos de Sanxenxo cara Ons a iso das 11 da mañá nun moderno catamarán da Naviera Mar de Ons, a mesma que nos levaría somentes un mes antes até as Cíes. Preto dunha hora despois estariamos arribando ó peirao de Ons, que ó igual que as Cíes, ficaba baixo dun manto de mesta e tépeda néboa. Dende o barco puidemos albiscar as casas brancas que semellaban arremuiñarse encol do peirao e nas que habitan algúns dos poucos humanos que sobreviven en paz e tranquilidade nesta illa. Namentres atravesabamos o espigón do peirao camiño do núcleo da vila, comezariamos a repasar os recunchos que pretendiamos visitar nestoutro salgado e solitario paraíso do Parque Nacional das Illas Atlánticas.


Nesta illa, nesta parroquia arrodeada de mar e dependente administrativamente do concello pontevedrés de Bueu, tiñamos como meta visitar, inicialmente, unha impresionante furna de máis de 40 metros de profundidade coñecida como o “Buraco do Inferno” e a salvaxe panorámica dos cantís, coroados con cruces, que se localizan nesta perigosa e impresionante contorna, neste arriscado abeiro de gaivotas e pardelas. Logo diso pretendiamos achegármonos até un miradoiro onde albiscar a pequena Illa de Onza. Deixamos tras de nós o bulicio dos transeúntes que se amontoaban nos diferentes bares e tabernas de Ons, na contorna do peirao, e collemos rumbo cara o sur da illa, cara a arriscada paraxe onde se localiza o impresionante “Buraco do Inferno”.


Durante o percorrido puidemos atopar numerosas vivendas de pedra, xeitosos e humildes fogares que ollan o mar e que semellaban lembrarnos a cada paso o xeito de vivir dos seus case que esquecidos habitantes; illados do mundo, perdidos no medio do Atlántico. Ollamos unha gran cantidade e variedade de hórreos que semellaban xurdir de antr’os toxos, breixos e silveiras, que coas súas cores semellaban embelecer unha paisaxe monótona, infinda, erma. A brétema seguía presente, apoderándose da pétrea e cálida pel desta illa que ferve nas frías augas do Atlántico. Non tardariamos en chegar até o noso primeiro destino, o “Buraco do Inferno”, un pozo vertical de máis de 40 metros de profundidade que nos deixaría francamente sorprendidos. 


Segundo conta unha lenda insular, nesta pétrea e profunda gorxa de pedra, nesta caverna escura e infernal, escóitanse nas noites máis bretemosas os laios desesperados das almas atrapadas polo demo que vagan entre dous mundos tratando de expiar os seus pecados, tratando de pagar polos seus actos, para afastarse do averno e vivir en paz, para deixar a escuridade e volver cara a luz. Nos nosos días, unha robusta e pétrea balaustrada impide ós máis curiosos e intrépidos visitantes achegarse a esta profunda fenda acoitelada nos cantís, a este perigoso e milenario burato que conduce a un fatal i escuro destino tan lendario como real; quen sabe se a un inferno de lapas ardentes ou ás frías e indómitas correntes das salgadas augas do mar.  


Divisamos, arrolados polos mornos e mainos agarimos do vento, a xigantesca e monumental paisaxe que se abría ante os nosos pés, unha abrupta e vertixinosa contorna de escuros e impoñentes cantís duramente castigados polo mar. Neste milenario outeiro, neste monumental desfiladeiro granítico onde reinan as gaivotas, onde a brétema preguiceira e morna envolve de misterio e maxestade esta contorna xa de por si impoñente e perigosa, unha cruz branca erixida sobre dos cantís testemuña a desgraza e a fatalidade. Esta cruz foi construída para lembrar a morte dun gardacostas que por mor dun fatídico esvarón, remataría precipitándose polo profundo e mortal “Buraco do Inferno”. Liscamos con moito coidado desta perigosísima contorna camiño doutro impresionante recuncho, o “Miradoiro de Fedorentos”, unha idónea balconada granítica onde divisar en plenitude a mellor panorámica de Onza, a outra illa que conforma este pequeno arquipélago. Mais para a nosa desgraza, a branca néboa iámonolo poñer difícil. 


Retomamos en dirección oposta o sendeiro que nos trouxo até eiquí, até este ermo e solitario extremo sur da illa, até este impresionante “Buraco do Inferno”. Pouco despois teríamos que desviarnos un chisco do camiño para dar co espectacular Miradoiro de Fedorentos, aquel recuncho perfecto onde divisar Onza, mais foinos realmente imposible polo mesto manto de néboa que cubría a meirande parte desta contorna da illa. Naquel miradoiro, erixido sobre dun afloramento rochoso, somentes puidemos albiscar unha basta balconada erixida con chantas graníticas, e presidida por unha mesma e uns bancos a xogo. Ante tal contratempo decidimos seguir o noso camiño cara outro recuncho histórico, senlleiro e importante que atesoura esta illa. 


Retomamos de novo o resto do camiño que nos achegou até este extremo sur de Ons, até o impoñente Buraco do Inferno e até este pétreo miradoiro de Fedorentos,  para dirixirnos de novo ata a contorna do peirao e dende alí coller rumbo cara o Faro de Ons, o antigo e impoñente facho que cada noite segue a alumear os seus perigos; os recunchos máis fatais e perigosos desta illa. Durante o camiño de volta achariamos a ruína dos fogares sen vida, a agonía que fumegan os humildes muros cachoteiros, sustentados polas hedras e silveiras, das casiñas de teitumes afundidas; das xanelas tristeiras, das chemineas apagadas, das cancelas corroídas. 


Nada máis chegar ó peirao, que ficaba ateigado de visitantes que se arremuiñaban ó redor das pequenas terrazas e tabernas da illa, detivémonos na pequena Praia das Dornas, localizada nun dos extremos do peirao. Nesta xeitosa cala, tamén coñecida como O Almacén, achariamos as súas verdadeiras protagonistas; un par de dornas cargadas coa súa vela, cos seus remos e trasmallos, que semellaban descansar da súa rutina de abalos e devalos, do seu fatigoso valse de ondas e ronseis. Sentamos a carón daquelas dornas xubiladas denantes de coller rumbo cara o noso seguinte destino, o impoñente Faro de Ons, un dos fachos máis históricos e senlleiros da bravía costa galega. Tiñamos por diante unha lixeira pero continua ascensión cara os elevados outeiros do norte da illa, e convíñanos tomar folgos denantes de seguir. 


O sol comezaría a esvaecer, moi de vagar, o branco e sutil manto de néboa que se mantivo presente ó longo da mañá. Logo dun curto e necesario descanso, abandonamos a Praia das Dornas e internámonos na ruta que nos conduciría cara o Faro de Ons. Nesta illa, miscelánea de minifundios climáticos, pasariamos de camiñar baixo da húmida e mesta borraxeira a térmonos que protexer dos ardentes raios dun sol que se erixía, á fin, vitorioso sobre da néboa. O intenso calor, sumado á ausencia de vento, comezaría a pasarnos factura no treito final da ruta. Mais todo aquel esforzo pagaría a pena con creces. Á fin comezariamos a albiscar a enorme e monumental silueta do faro e o branco refulxir das baldosas que recobren os seus graníticos muros. 


Á fin estabamos ante os mesmos pés do impoñente Faro de Ons, ante a pétrea atalaia de luces e de sombras que tantas ganas tiñamos que coñecer. Este senlleiro faro galego comezaría a funcionar, a alumear os seus cantís, os seus illotes e os seus perigosísimos baixíos, na primavera do ano 1865. Localízase a máis de 120 metros de altitude sobre do nivel do mar, na contorna máis elevada da illa, e súa luz acadaba inicialmente as 17 millas náuticas. Aquela primeira lanterna, que coroaba unha torre de tres corpos, -os inferiores circulares e o superior de planta octogonal-, sería substituída por unha máis moderna somentes 13 anos despois. Mais a aquel faro orixinal aínda lle quedaba moito por mudar.


No ano 1902, un plan de reforma do alumeado marítimo obrigaría a reformar drasticamente a torre, e mesmo aumentar as dependencias do edificio, ca fin de albergar unha lanterna de maior alcance. Para al fin, tanto a torre como o resto do edificio daquel faro orixinal serían finalmente derrubados e sobre das súas bases erixiríase un novo faro, o actual; cunha impoñente atalaia de planta octogonal coroada por un refulxente ollo de vidro de case catro metros de diámetro que se ergue sobre dun edificio cunha planta en forma de “U”. As obras desta profunda restauración levaríanse a cabo no ano 1926 e traduciríanse nunha mellora tecnolóxica e nun maior alcance de luz, acadando as 24 millas fronte ás 17 iniciais. Sería no ano 1932 cando se revestirían os seus muros con brancas e refulxentes baldosas ca fin de protexer este edificio das humidades e da adversa meteoroloxía. 


Logo de arrodear este impoñente Faro de Ons, e de lembrarnos por un intre da súa historia, decidimos abandonar o lugar e coller camiño de novo cara o peirao. Alí tiñamos previsto parar nunha taberna da illa para xantar e coller folgos logo daquela intensa e abafante andaina matutina. A medida que iamos descendendo de regreso ó porto, acharíamos nesta contorna norte da illa numerosos e coloridos hórreos que centrarían toda a nosa atención. A presenza destas importantes e variadas mostras etnográficas, pintadas de vívidas cores tal que silenciosos e rechamantes espantallos, lembrounos a necesidade e o valor que tiveron estas pequenas construcións para os habitantes da illa; o seu gran, a súa despensa, o seu pan, o seu porvir. 


Os de Ons son os hórreos máis belidos, os máis feiticeiros e coloridos que nunca denantes coñecín. Irrompen coma espantallos nos ermos horizontes da illa, camúflanse sobre dun manto de toxos e silveiras, no verde das carrizas, no malva das breixeiras, no branco das marusías e nas franxas amareladas das abellas. Os de Ons son os cabazos máis ledos i extravagantes, son os máis fascinantes que até agora coñecín. Emerxen das leiras antano traballadas, das fendas de outrora sucadas a legón, dos prados onde reinan hoxe os toxos e as lagartas, tralos baleiros, humildes i esquecidos lares de Ons. 


A continua presenza destes pequenos e coloridos hórreos fixéronnos a viaxe de retorno bastante máis curta i entretida. Nada máis chegar ó peirao colleriamos mesa nun dos establecementos hostaleiros da illa, concretamente na Casa Acuña, onde nos serviron un variado e farturento xantar a base de polbo, churrasco, luras i ensalada. Aquel espléndido e abondoso xantar, amais da longa e necesaria sobremesa posterior, foi a meirande recompensa a tan ardua e abafante xornada matutina.


Logo daquela sosegada e necesaria sobremesa visitariamos os postos dalgúns artesáns que converten en arte as cunchas e as pedras que nos agasalla o mar, que transforman en xoias as crebas da illa. Pouco tempo despois volveríamos á Praia das Dornas para agardar e albiscar a chegada do noso barco ó peirao. Que marabillosa xornada a vivida coa miña amiga Asun neste paraíso perdido no Océano Atlántico, neste recuncho da Galiza no medio do mar. 


Embarcamos camiño de volta a Sanxenxo coas nosas olladas ancoradas aínda naquela illa, naquel pequeno universo habitado,  naquela parroquia insular do Concello de Bueu, naquela illa onde se conxugan os sentimentos máis contrapostos; naquel territorio evocador de liberdades e prisións. 

venres, 9 de setembro de 2016

Rumbo ás Cíes


"Eu son ti Tiesmín somos nosotros 
Sherezade Martín Códax Tiesmín 
Cíes San Simón Tiesmín 
Eu son ti Tiesmín somos nosotros” 
Francisco Castro, Nosoutros

Este pasado mes de xullo, coincidindo co meu 30 aniversario, decidín afastarme da voraz e agónica monotonía e coller rumbo cara un lugar mítico galego que, malia o seu prestixio, a súa beleza e a súa sona, nunca na miña vida tivera o pracer de visitar e coñecer. Estabamos preparados para pasar unha solleira e calorosa xornada no paraíso das Cíes, a xoia do Parque Nacional das Illas Atlánticas. Acompañado polos meus bos e xenerosos amigos, Laura e Diego, e logo de tomar uns apresurados cafés na contorna do Arenal, partiríamos do Porto de Vigo rumbo ó arquipélago das Cíes a bordo dun moderno catamarán da Naviera Mar de Ons. Chegariamos unha hora despois, tratando de albiscar a pétrea morfoloxía das illas baixo dunha mesta saba de néboa; baixo da súa propia suor. 


O primeiro que atopariamos á nosa esquerda, nada máis arribar ó peirao de Cíes, sería o senlleiro e belido Areal de Rodas, considerado polo prestixioso xornal “The Guardian” na súa edición do 16 de febreiro do 2007; como “a mellor praia do mundo”. Iniciariamos a nosa ruta dende o Areal de Rodas. A néboa aínda ficaba presente nos cumios da illa, algo que contrastaba co sol e co abafante calor que semellaba estar a rexistrarse a carón do areal. Botamos a andar na Illa de Monteagudo, onde se localiza o peirao, un complexo hostaleiro e o punto de información turística, amais dun extremo do xa citado Areal de Rodas. Inicialmente decidimos coller rumbo cara os dous faros máis significativos deste arquipélago; o Faro da Porta e o Faro de Cíes.


Os faros de Cíes e da Porta localízanse na Illa do Medio, ou Illa do Faro, que fica unida á de Monteagudo por unha escollera e polo brazo de fina area da Praia de Rodas, que atesoura uns 1.200 metros de lonxitude. Decidimos ascender até o alto desta Illa do Medio, desta illa fareira onde se erixen os fachos de luz que alertan aínda ós mariñeiros da presenza deste arquipélago atlántico, para coñecer o Faro de Cíes. Debo confesar que non nos resultou doado, cando menos a min; iamos un chisco cargados de máis e a ascensión, serpeante, fíxosenos bastante dura. Por outra banda, os diferentes microclimas presentes na illa e os importantes cambios de temperatura, sumado ó cansazo e ó elevado número de visitantes que atoparíamos de camiño, faría que nada máis chegar ó senlleiro Faro de Cíes, nos tirásemos no chan profundamente derreados.


Dende este faro das Cíes pretendiamos albiscar a Illa de San Martiño, tamén coñecida como a do Sur, mais a tépeda néboa estivo presente ó longo dos máis de 170 metros de continua ascensión ó Monte do Faro, impedíndonos gozar de boa parte da paisaxe que se divisa dende este elevado outeiro do arquipélago. Nembargantes, a néboa semellaría ir disipándose progresivamente. Namentres descansabamos a carón do edificio deste faro das Cíes, o máis vello do arquipélago i erixido entrámbolos anos 1851 e 1853, ollamos a súa pequena pero feiticeira torre, granítica e de planta circular, así como o enorme radar que atesoura e un bo número de placas solares para abastecerse de enerxía nesta illa, neste arquipélago orfo xa de torreiros.


I é que dende que este Faro de Cíes abriu as súas portas aló polo 1853, estaría habitado por distintos torreiros e as súas respectivas familias até o 1952, ano no que sería automatizado. A posición deste faro neste elevado cumio foi duramente criticada, posto que nos días de néboa espesa, a luz do seu facho non se divisaba dende o mar e non servía de referencia para as embarcacións. Ca fin de mellorar a seguridade do tráfico marítimo, erixiríanse posteriormente novos e pequenos faros no arquipélago. Liscamos deste Faro de Cíes, destoutro senlleiro e antigo facho galego erixido nun dos recunchos máis elevados deste noso meirande paraíso atlántico e galego, logo de detérmonos na paz que semellaba concentrarse nun pequeno grupo de cincentos poliños de gaivotas, as verdadeiras raíñas destas illas, e logo da impoñente panorámica dos cantís que puidemos entrever baixo da néboa. 


A formación xeolóxica deste arquipélago das Cíes, ó igual que o resto das illas atlánticas, data de finais do Terciario, tempo no que se producirían importantes asolagamentos dalgunhas contornas costeiras galegas, propiciando que o mar penetrase formando as nosas rías. Polo tanto, estas Illas Cíes, ó igual que o resto das nosas illas atlánticas, son os elevados cumios das vellas serras costeiras galegas, asolagadas noutrora polo mar. Descendemos o Monte do Faro e collemos camiño cara outro facho das Cíes que desexabamos coñecer; o Faro da Porta. Mais na fin do descenso, e para a nosa sorpresa, a néboa comezaría a despexarse e albiscaríamos unha fermosa panorámica da Illa de San Martiño que non foramos quén de ver durante o ascenso. 


Ante nós tiñamos a silueta da soberbia e impoñente Illa de San Martiño, a do Sur, a illa deste arquipélago de Cíes que nos quedaba por albiscar. Sentamos fascinados ante aquela fermosísima estampa, ante aquela illa tan preto como afastada de nós, a máis salvaxe das Cíes; tal que unha besta abafadiza emerxendo do mar. Mais non podiamos demorarnos por moito tempo naquela paraxe, xa que aínda nos quedaban importantes recunchos por visitar nestas illas do Faro e de Monteagudo. Seguimos a ruta do Faro da Porta e axiña chegariamos até estoutro pequeno pero senlleiro facho do arquipélago. A ruta era considerablemente máis curta, chá e levadeira, que a transcorremos para achegarnos até o Faro de Cíes. 


Á fin estabamos ás portas do Faro da Porta, ante o outro facho máis histórico do arquipélago. Data do ano 1918 e foi erixido polo arquitecto vigués Ramiro Pascual ca fin de sinalizar o corredoiro marítimo da Porta. O facho eríxese a uns aproximados 10 metros de altitude sobre do nivel do mar e a súa branca luz acada as 10 millas náuticas. Ó igual que o Faro de Cíes, este da Porta tamén se abastece duns paneis de enerxía solar. Sorprendeunos gratamente a morfoloxía que presenta este pequeno e pétreo facho branquiazul, así como a súa feiticeira planta circular. Logo de arrodealo e de gozar da fermosa panorámica que se albisca tralas dúas costas, colleríamos rumbo á Illa de Monteagudo, a do Norte, para procurar agora o recuncho máis vertixinoso e a panorámica máis impresionante deste arquipélago; o miradoiro natural do Alto do Príncipe.


Mais para achegármonos até estoutro cumio milenario do Alto do Príncipe, teriamos que retomar boa parte do camiño que concorremos denantes para achegarnos até este par de fachos históricos e insulares. A ruta de volta fíxosenos moito máis doada e confortable; a meirande parte do percorrido era descendente. Atravesamos de novo a escollera de pedras que, xunto coa Praia de Rodas conforma unha plácida presa de augas salgadas, e une as illas de Monteagudo e o Faro, para internarnos de cheo na primeira e ascender, sen pausa pero sen presa, até o senlleiro miradoiro natural que andabamos a procurar.


A ascensión fíxosenos máis doada do que pensabamos. Iso si, levabamos xa máis dunha ducia de quilómetros camiñados e vímonos na obriga de realizar curtas paradas para tomar folgos e poder continuar a pesares da fatiga e das altas temperaturas que nos acompañarían dende o Areal de Rodas. Non tardariamos en chegar até un lugar único, o Alto do Príncipe, a meirande panorámica deste arquipélago. Dende este impresionante cumio do Terciario, dende este outeiro granítico insular divísanse as tres illas que conforman este paraíso atlántico. Pódovos asegurar sen medo ningún a trabucarme que este é un dos lugares máis impresionantes que coñecín na miña vida. 


Mais para a miña desgraza non puiden determe neste cumio por moito tempo. Debiamos regresar camiño do peirao, pois o noso barco estaba a unha hora escasa de partir cara Vigo. Baixamos correndo todo o camiño denantes andado realmente impresionados por este último recuncho procurado. Liscamos sorrindo e correndo, mais as nosas mentes aínda ficaban alí, naquel miradoiro alucinante que se erixe sobre do voo das gaivotas, naqueles afiados dentes graníticos alumados polas auroras, polos ocasos dos príncipes e dos deuses.